Zagrałem w Pools. A może to Pools zagrało we mnie?

Chociaż nie jestem fanem tzw. symulatorów chodzenia, Pools intrygowało mnie od pierwszych zapowiedzi. Czułem, że to coś więcej niż zwykłe „zwiedzanie opuszczonych basenów” i nie pomyliłem się. Grając, zacząłem się zastanawiać, czy naprawdę robię to, co myślę, że robię, i czy wszystko to nie jest częścią jakiegoś pokręconego eksperymentu psychologicznego.

Załóżmy, że Pools jest symulatorem chodzenia, grą zupełnie pozbawioną gameplayu. W końcu nie uświadczymy tu ani walki, ani segmentów zręcznościowych, ani łamigłówek w klasycznym stylu - po prostu chodzimy, pływamy, a od czasu do czasu wdrapiemy się po drabince lub zjedziemy po zjeżdżalni. Przed nami ciągnie się pozornie nieskończony labirynt opuszczonych pomieszczeń, początkowo przypominający ogromny kompleks basenowy. „Początkowo”, bo co robią w wodzie te wszystkie krzesła oraz muszle klozetowe? A to co, linia produkcyjna? Ee... zaraz, czy ja tam widziałem czyjeś dłonie?

Część z tych zabiegów została stworzona „dla efektu”, by wprawić nas w zdumienie lub - rzadziej - przestraszyć. Spotykając na naszej drodze rzeczy, których nie spodziewalibyśmy się zobaczyć na basenie, przestajemy czuć się bezpiecznie. W dodatku mieliśmy tam być zupełnie sami, ale zaczynamy podejrzewać, że może wcale tak nie jest - drabina nie mogła przecież ot tak sama zniknąć nam sprzed nosa, a tamten odgłos w oddali zabrzmiał bardzo „ludzko”. Bez względu na wszystko, nie możemy tak stać w wodzie jak kołki. Musimy uciekać - tylko którędy?

Gdy zadamy sobie to pytanie, wszystko się zmienia. Zaczynamy szukać wskazówek, wzorów i domyślać się ukrytych intencji twórców, ale nigdy nie wiemy, czy wskazówka naprawdę jest wskazówką, a wzór to nie zwykły zbieg okoliczności. Na przykład wielka gumowa kaczka na horyzoncie wydaje się być drogowskazem, ale może po prostu jest wielką gumową kaczką i niczym więcej? A to dudnienie w oddali – przywołuje nas czy, przeciwnie, jest czymś, czego powinniśmy się wystrzegać? A może zupełnie nic nie znaczy?

Zmysły zaczynają się wyostrzać, wszystko wydaje się niebezpieczne i wzmaga się w nas przekonanie, że nie jesteśmy sami - ktoś z pewnością czai się za rogiem albo przygląda nam się z ukrycia i skrupulatnie notuje w zeszycie każdą reakcję naszego organizmu. W ten sposób Pools, w którym prawdopodobnie naprawdę nie ma ani grama gameplayu i wszystko, co robi, to zmuszanie nas do kręcenia się w kółko w paranoicznym szale, nagle wydaje się przepełnione symbolami, znaczeniami, logicznymi i dźwiękowymi łamigłówkami.

Za każdym razem, kiedy otoczenie wokół mnie się zmieniło, miałem głębokie poczucie, że udało mi się rozwikłać jakąś zagadkę (i że w ogóle miałem do czynienia z zagadką, a nie wytworem mojego umysłu). Zaś gdy okazało się, że zatoczyłem koło i wróciłem do punktu wyjścia, przekonywałem się, że musiałem popełnić błąd lub że twórcy celowo wyprowadzili mnie w pole, umieszczając na końcu odległego korytarza bardzo jasne światło, bym podążał w jego stronę jak ćma do ognia. A to przecież jasne, że powinienem płynąć w stronę tego niepokojącego kształtu unoszącego się na wodzie w oddali!

Mógłbym po prostu przejść Pools jeszcze raz (zwłaszcza że całość można ukończyć w niespełna dwie godziny) albo obejrzeć na YouTube zapis czyjejś rozgrywki, i w ten sposob dowiedzieć się, czy rzeczywiście mamy w grze do czynienia z łamigłówkami, które trzeba rozwiązywać, czy może wszyscy daliśmy się oszukać, błądząc po zupełnie przypadkowo połączonych ze sobą korytarzach labiryntu. Mógłbym, ale ta niewiedza, z którą pozostawia tytuł, jest właśnie czymś wyjątkowym, do czego gry raczej nas nie przyzwyczajają. Zresztą, wskoczcie w slipki albo stroje kąpielowe i sprawdźcie sami!